Maar wat is de context? Is het succes een maat voor wat we hebben of weten? Is het volgende doel om nog een “speeltje” te aan te schaffen waar we na een paar weken of maanden toch niet meer van zullen genieten? Dus we gaan door met het drukke leven. Wij blijven doorgaan. Meer en meer en meer . . . .

Zelfs het verlangen om in de liefde te winnen missen we niet. We willen haar ook krijgen. We trekken, duwen. We motiveren onszelf met geweld. “Ik moet, ik zou moeten. Ze hebben, ik ook. Ze kunnen, en ik ook. “Dat herhalen we in onze gedachten” en deze gedachten beginnen onze gekke motor te besturen. Vermoeid willen we gewoon ontspannen.

En wat? We kunnen het niet. Onze razende motor raast en wij gaan ermee door. Niets doen?  Dat is een depressie! “Ik wil niets. Ik wil niet eens het huis uitgaan. Er is iets mis met me, denk je”. “Er is iets mis met je,” herhalen ze zoals anderen. Je bent bang om niets te doen. Dat is niet toegestaan. “Wat ben je aan het doen?” Vraagt ​​de vriend aan een vriend. “Niets”, zegt de ander. “Hmph. Verliezer, denkt de eerste”. We willen geen verliezers zijn.

Nou, laten we het doen! Laten we onszelf motiveren om niets te doen. Misschien komt er iets creatiefs uit voort? Of misschien zal alleen ons zenuwstelsel eindelijk kunnen rusten? En het gaat niet om het volledig opgeven van actie of het bereiken van doelen, maar om balans. Omdat we functioneren alsof we een ingebouwd fluister- of schreeuwmechanisme hebben: doen, doen, doen. Wij moeten de “actie” -modus vervangen door de “zijn” -modus.

Alleen in de “zijn” -modus kunnen we bemerken wat echt belangrijk is. Dan kunnen we meer in harmonie met onszelf leven. Onze doelen zullen uiteindelijk onze bewuste keuzes zijn. Niet om iets aan iemand te bewijzen. Of gewoon om aan iemands verwachtingen te voldoen. Omdat op jouw top die je met ongelooflijke inspanning beklom, is er slechts ruimte voor één persoon. Voor jou alleen. Jij kunt trots op jezelf zijn. En je zult trots zijn als je je eigen weg volgt.

Dan is je bestemming niet alleen een ver onbewoond eiland in de oceaan van de toekomst. Het wordt een lantaarn. Determinant. Keuze. De weg er naartoe wordt een doel. Dan verliest het woord “motivatie” zijn betekenis. Reden? Omdat je jezelf niet moet motiveren tot iets dat je echt leuk vindt. Door jezelf deze zalige rust toe te staan, zal je de woorden “Ik moet” veranderen in “Ik wil”?. Als je wilt, dat hoeft het niet meer.

Dankzij deze kleine pauze in actie, merk je misschien dat je hebzucht afhangt van je beslissingen, die van je keuzes, en deze op hun beurt afhangen van hoe je jezelf wilt uitdrukken. Hoe kan ik mezelf uitdrukken als ik mezelf niet ken? En wanneer had ik tijd om mezelf te leren kennen? Tijd..

Ik heb de laatste tijd veel naar katten gekeken. Wat doet een kat het meest? Niets. Hij gaat liggen, hij ligt zo schattig. Het lijkt erop dat zijn enige beslissingen zijn of hij op een donkere of lichte fauteuil gaat liggen, of misschien op de bank. Elke plaats is uiterst comfortabel, dus hij verliest niets. Hoe verhoudt ons menselijk leven zich hiermee? Waarom willen we dat niet doen? We verliezen onszelf in die traagheid en cultiveer die momenten van een pauze?

En waarom is het feit dat “we niet willen”, niet alleen van anderen, maar ook van onszelf, iets ergers dan als “we willen”? Dus misschien, geïnspireerd door katten, is het goed om een ​​tijdje te luieren. Doelloos naar wolken of sterren kijken. Zou je hier tijd voor maken? En met deze vraag zal ik je verlaten, zodat we ons allemaal kunnen realiseren hoe ver we als mensheid zijn gekomen in onze eigen waanzin.